Bartosz Arłukowicz przekazał resort zdrowia nowo powołanemu ministrowi zdrowia profesorowi Marianowi Zembali.
Nowym ministrem zdrowia w rządzie Ewy Kopacz został prof. Marian Zembala, wieloletni dyrektor Śląskiego Centrum Chorób Serca w Zabrzu. Nominację ogłoszono w dniu 15.06. na specjalnej konferencji prasowej.
Marian Zembala ukończył w 1974 z wyróżnieniem studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej we Wrocławiu. Od 1975 do 1981 był asystentem i starszym asystentem w Klinice Chirurgii Serca tej uczelni. Po uzyskaniu stopnia doktora nauk medycznych objął stanowisko adiunkta. Przez kilka lat przebywał na stażu naukowym w Holandii. W 1985 podjął pracę w utworzonej wówczas Katedrze i Klinice Śląskiej Akademii Medycznej w Zabrzu (pod kierownictwem profesora Zbigniewa Religi).
W roku 1988 odbył kolejny staż naukowy w Deborah Heart und Lung Center w Nowym Yorku. Asystował przy pierwszych operacjach transplantacji serca w Polsce oraz zabiegu wszczepienia sztucznego serca człowiekowi. W roku 1988 uzyskał specjalizację z zakresu kardiochirurgii. W roku 1989 wraz z dr med.Andrzejem Bochenkiem uruchamiał ośrodek kardiochirurgiczny w Katowicach-Ochojcu.
W 1990 roku odbył kolejny staż naukowy w Klinice Kardiochirurgii Uniwersytetu RWTH Aachen w Niemczech. W roku 1990 powrócił do Kliniki Kardiochirurgii Śl.A.M. w Zabrzu, gdzie zajął się programem transplantacji serca i płuc. W 1991 habilitował się na podstawie rozprawy zatytułowanej „Chirurgiczna reperfuzja mięśnia sercowego w świeżym zawale”.
W 1993 został dyrektorem Śląskiego Centrum Chorób Serca w Zabrzu, w 1997 został członkiem Krajowej Rady Transplantacyjnej, a w latach 1997–1999 był prezesem Polskiego Towarzystwa Transplantacyjnego.
W 1998 otrzymał tytuł profesora nauk medycznych. Doszedł do stanowiska profesora zwyczajnego Śląskiego Uniwersytetu Medycznego i kierownika Katedry Kardiochirurgii i Transplantologii.
W 1997 jako pierwszy w Polsce wykonał transplantację pojedynczego płuca. W 2010 powołany na członka państwowej komisji egzaminacyjnej w dziedzinie transplantologii klinicznej. W 2011 został przewodniczącym Rady Naukowej przy Ministrze Zdrowia. Również w 2011 został powołany na Przewodniczącego Państwowej Komisji Egzaminacyjnej w dziedzinie kardiochirurgii.
Profesor Marian Zembala jest autorem ponad 130 prac naukowych publikowanych w czasopismach i książkach medycznych.
W 2014 z ramienia Platformy Obywatelskiej uzyskał mandat radnego sejmiku śląskiego V kadencji.
Wszystkie zmiany zarówno społeczne-kulturowe jak również polityczno- gospodarcze kształtują kierunki przekształceń rodziny. Wielu pedagogów, na przykład Tyszka prezentuje sześć, jego zdaniem najważniejszych i najwidoczniej zarysowanych kierunków przekształceń. Rodzina nam współczesna pod kilkoma względami stanowi przeciwieństwo rodziny tradycyjnej. Przemiany instytucji rodziny w wieku XX i XXI powoli odeszły od tradycyjnego modelu rodziny przeistaczając się w nowoczesną, tak ażeby mogła sprawnie funkcjonować we współczesnej, zmieniającej się rzeczywistości. W dawnych czasach akceptowanym i uważanym powszechnie za powszechnym była wyłącznie i wyłącznie rodzina pełna. Z biegiem czasu i ze względu na cywilizacyjne ekonomiczne, i społeczne przyczyny przyjęte zostały formy i normy nowego życia. Społecznie akceptowane zostało życie samotne, rodziny niepełne, związki nieformalne (kohabitacja, konkubinat), monoparentalność czy również małżeństwo bez dzieci. Jedną z priorytetowych cech nowego rodzaju rodziny stanowi nietrwałość, niegdyś jednostka potrafiła przeznaczyć spersonalizowane życie i szczęście dla bardzo dobra i przetrwania rodziny. Rodzina zmienia się cały czas, na lepsze, niemniej jednak i na gorsze, niekiedy niestety pojawiają się niemałe problemy, które wymagają pomocy specjalisty. Wówczas w grę wchodzi na przykład psychoterapia, od której kobiety i mężczyźni uciekają, niemniej jednak która bywa bardzo pomocna, jeżeli już preferuje się sobie pomóc. Rodzina to w rzeczywistości najważniejsza grupa społeczna, w jakiej człowiek w swoim życiu uczestniczy. Ma ona kilka aspektów, a jej definicje uwzględniają strukturę, funkcje i interakcje zachodzące między poszczególnymi jej członkami. Z punktu widzenia socjologów rodzina postrzegana jest przede wszystkim w kontekście instytucjonalnym, co znaczy, że jako instytucja posiada dążyć do osiągania bardzo istotnych społecznych celów. W kompendium edukacji socjologii można zauważyć, że socjologowie są zgodni odnośnie kwestii, iż rodzina to podstawowa grupa społeczna, na jaką składają się rodzice i chłopcy i dziewczęta spokrewnione. Definicja wydaje się trafna, niemniej jednak należałoby pamiętać o tym, iż rodzina to przede wszystkim ludzie, którzy powinni o siebie dbać, a o tym niestety za w zdecydowanej większości przypadków się zapomina.